ದುರಂತ ಪ್ರೇಮಕಥೆ: ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಕೊಂದು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಪತಿಯ ಹಿಂದಿನ ನೋವಿನ ಸತ್ಯಗಳು

ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿಯು ಆಳವಾದ ಸಮರ್ಪಣೆಯನ್ನು ಬೇಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಅದೇ ಪ್ರೀತಿ ಅಪಾರವಾದ ನೋವನ್ನೂ ತರುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಜೀವ ನರಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲಾಗದ ಹತಾಶೆ ಎಂತಹ ದುರಂತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು? ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ನಿವೃತ್ತ ಬಿಎಂಟಿಸಿ ಚಾಲಕ ಮತ್ತು ಅವರ ಪತ್ನಿಯ ಹೃದಯವಿದ್ರಾವಕ ಘಟನೆಯು ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇಡುತ್ತದೆ, ಇದು ಪ್ರೀತಿಯು ಹತಾಶೆಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತಾಗ ಸಂಭವಿಸಬಹುದಾದ ದುರಂತದ ಕಥೆ. ಈ ನೋವಿನ ಹಿಂದಿರುವ ಮೂರು ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಅರಿಯೋಣ.

ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಆರೈಕೆ, ಸಹಿಸಲಾಗದ ಯಾತನೆ

ನಿವೃತ್ತ ಬಿಎಂಟಿಸಿ ಚಾಲಕರಾಗಿದ್ದ ವೆಂಕಟೇಶನ್ (65) ಅವರು ತಮ್ಮ ಪತ್ನಿ ಬೇಬಿ (65) ಅವರ ಆರೈಕೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪಾರ್ಶ್ವವಾಯು (ಸ್ಟ್ರೋಕ್) ಪೀಡಿತರಾದ ಬೇಬಿ ಅವರು ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಕೈಕಾಲುಗಳ ಸ್ವಾಧೀನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ಗಾಲಿ ಕುರ್ಚಿಯನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದರು. ಮೂಲಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವೆಂಕಟೇಶನ್ ಅವರು “ಬಹಳ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಕ್ಷೇಮ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು”. ಹಲವು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಿಸಿದರೂ ಪತ್ನಿಯ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸುಧಾರಣೆ ಕಾಣದಿರುವುದು ಅವರ ಹತಾಶೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತ್ತು. ಈ ನಿರಂತರ ಆರೈಕೆಯು ಸಮಾಜದಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡದ ಅಗಾಧವಾದ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಬಳಲಿಕೆಗೆ (caregiver burnout) ಕಾರಣವಾಗಿ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಈ ದುರಂತಕ್ಕೆ ಅಡಿಪಾಯ ಹಾಕಿತು.

ಪ್ರೀತಿಯೇ ದುರಂತಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಿತೇ?

ವೆಂಕಟೇಶನ್ ಅವರ ಕೃತ್ಯದ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದದ್ದು ದ್ವೇಷವಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪತ್ನಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ತೀವ್ರ ಯಾತನೆ. ಆಕೆಯ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನ ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಾಣುವ ನೋವು ಅವರನ್ನು ಹತಾಶೆಯ ಕೂಪಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿತ್ತು. ಈ ದುರಂತಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಅವರು ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನೋವನ್ನು ಈ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು:

ನಿನ್ನನ್ನು ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನಿಂದ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನನ್ನು ಕೊಂದು ತಾನು ಸಾಯುವುದಾಗಿ.

ಈ ಹೇಳಿಕೆಯು ಅವರ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪತ್ನಿಯ ನೋವನ್ನು ಕೊನೆಗಾಣಿಸಲು ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಅವರ ಅಸಹಾಯಕ ಮತ್ತು ತೀವ್ರ ಹತಾಶೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ನೋವಿನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ಒಂದು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿತ್ತು.

ಮಕ್ಕಳ ಸಮಾಧಾನವೂ ಫಲಿಸಲಿಲ್ಲ: ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಲಾದ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕರೆ

ಈ ಘಟನೆಯು ಹಠಾತ್ತನೆ ನಡೆದಿದ್ದಲ್ಲ. ವೆಂಕಟೇಶನ್ ಅವರು ಈ ಹಿಂದೆಯೇ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಬಳಿ ತಮ್ಮ ಈ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಕ್ಕಳು ತಂದೆಗೆ ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಈ ಅಂಶವು ಅವರ ಹತಾಶೆಯು ಎಷ್ಟು ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಕ್ಷಣಿಕ ಆವೇಶದಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ದೀರ್ಘಕಾಲದಿಂದ ಅವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ದುಃಖದ ಅಂತಿಮ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಅವರ ತೀವ್ರವಾದ ದುಃಖದ ಮುಂದೆ ಕುಟುಂಬದ ಸಮಾಧಾನದ ಮಾತುಗಳು ವಿಫಲವಾದವು.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಈ ಘಟನೆಯು ಕೇವಲ ಒಂದು ಅಪರಾಧವಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಇದು ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ದುಃขದ ಭಾರದಿಂದ ಕುಸಿದುಹೋದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೃದಯವಿದ್ರಾವಕ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ವೆಂಕಟೇಶನ್ ಅವರ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಲಾಗದಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಹಿಂದಿನ ನೋವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ.

ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವವರನ್ನು ಆರೈಕೆ ಮಾಡುವವರ ಮಾನಸಿಕ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕಲ್ಲವೇ?